نوشتن با چشم های بسته

وقتی که کسی را نمی یابیم که حرفهایمان را گوش کند، وقتی که هیچ کسی نیست که به درد دل ما توجهی داشته باشد ، آنگاه با «خود» گفتن و با «خود»حرف زدن راتجربه می کنیم
چه بسا وبلاگ نویسی نیز محصول همین فرایند حرف زدن با «خود»باشد و چه فرایند مقدسی !!!

----------
متاسفانه به روز شدن اين وبلاگ بستگي به وقت، وضعيت روحي رواني، کارهاي جديد انجام شده توسط من و هزار چيز ديگر دارد...

نوشتن با چشم های بسته...



من زخم های بی نظری به تن دارم!

تو مهربان ترین شان بودی، عمیق ترین شان.عزیزترین شان ...

بعد از تو آدم ها تنهآ خراش های کوچکی بودند بر پوستم!!!

که هیچ کدام شان به پای تو نرسیدند....

نوشتن با چشم های بسته...

نه آنقدر دوری که منتظرت باشم ...
و نه آنقدر نزدیک که به آغوشت کِشم ...
نه اَز آن منی که قلبم تسکین گیرد...

و نه از تو بی نصیبم که فراموشت کنم ...

تو در میان همه چیزی ... 

نوشتن با چشم های بسته...